Zakaz noszenie pereł w XIX wieku

Zakaz noszenie pereł w XIX wieku
Warto wiedzieć, że drogocenne kamienie często wiązano z takimi pozornie odległymi od siebie sprawami, jak stan społe­czny czy naród. I tak przepisy prawa kościelnego zabraniały noszenia cennych kamieni duchownym poza określonymi szczebla­mi hierarchii, jak np. biskupi, opaci, kanonicy czy doktorzy teologii. W średniowiecznych miastach obowiązywały surowe prawa prze­ciw zbytkowi i mieszczankom zakazywano noszenia cennych ka­mieni i pereł. Obdzierano z zakazanych ozdób nie tylko „niewiasty publiczne”, ale i uczciwe kobiety, a poza konfiskatą kazano nie­boraczkom płacić jeszcze wysokie kary. W zakłamanym obycza­jowo wieku XIX nie wypadało pannom nosić klejnotów zbyt boga­tych i kolorowych, ponieważ świadczyć by to mogło, że panienka jest obdarzona dużym temperamentem i zbyt śmiała. Nosiły więc panienki turkusiki, skromne perełki, białe lub bladoróżowe su­kienki. Nic więc dziwnego, że na tak mdłym tle wspaniale prezen­towały się mężatki w kolorowych sukniach i prawdziwych klej­notach, stanowiąc dużą, acz nieco nieuczciwą konkurencję na tym salonowym targu na dziewczęta. Na pociechę owym młodym, i oszukiwanym dziewczętom wymyślono bardzo szlachetne porzekadło, że nie suknia zdobi człowieka… Może i rzeczywiście — ale w balowych światłach przyda­łoby się panienkom nieco blasku owych klejnotów, które rzucały niepokojące błyski z kanap, na których siedziały mamy i ciocie.